آئین مستان

خواستم تا شبی قلم بزنم / خط سرخی بروی غم بزنم

خواستم تا به یاری خورشید / در سیاهی شب قدم بزنم

تا که مخلوط عشق و عقلم را / باز از نو دوباره هم بزنم

مثل هر بار عشق آمد و من / لاجرم حرف از دلم بزنم

حرف دل، حرف عشق، حرف رضاست / باید از شاه طوس دم بزنم

می پرم تا به ماورا برسم / به حریمی پر از خدا برسم

باز امشب حرم چراغان است / در و دیوار ریسه بندان است

ابرها را ببین که آمده اند / باز وقت نزول باران است

ظاهرا باز کعبه می سازند / قبله گاهی که در خراسان است

آسمان با ستاره و ماهش / در زمین مدینه مهمان است

جبرئیل از بهشت آمده و / روی دستش گلاب و قرآن است

نجمه او را بغل گرفته ببین / لبش امشب چقدر خندان است

چون نسیم بهار آمده ای / چقدر باوقار آمده ای

از تنت بوی یاس می آید / ز كدامین دیار آمده ای

گفته بودی مدینه گریه كنند / با دلی بی قرار آمده ای

از دل زائران خسته ی خود / تا بشویی غبار آمده ای

كرده ای پهن دام عشقت را / آخر اینجا چه كار آمده ای

فكر كردی دلم اسیرت نیست / كه به قصد شكار آمده ای

من از اول كبوترت بودم / جَلد صحن مُنورت بودم

هر زمان غصه ای عذابم داد / نام تو بردم و شدم دلشاد

میهمان نه که خانه زاد توام / خاکبوس قدیم گوهر شاد

حرم تو فقط خراسان نیست / دل من هم شده رضا آباد

آمدم تا که حرفهایم را / بزنم با تو، هر چه باداباد

چشم در چشم حلقه های ضریح / دست در دست پنجره فولاد

با دلی غرق خواهش آمده ام / قسمت می دهم به جان جواد

کربلای مرا هم امضا کن

من ندیدم که کریمی به کرم فکر کند

به چه مقدار به زائر بدهم فکر کند

از شما خواستن عشق است ضرر خواهد کرد

هر که در وقت گدایی به رقم فکر کند

بهتر این است که زائر اگر آمد به حرم

دو قدم عشق بورزد سه قدم فکر کند

به کف صحن، به گنبد، به غم گوهرشاد

زیر این قبه به هستی به عدم فکر کند

به دو گلدسته، دو تا ساق، به دوش گنبد

به رواقی که شده پیش تو خم فکر کند

به چرا سال گذشته دو سه بار و امسال

فقط این بار، به این قسمت کم فکر کند

به خودش، نه به کسانی که به یادش آمد

چون که در آینه کاری حرم فکر کند

موقع دست به سینه شدن و عرض سلام

کربلایی شده هرکس به علم فکر کند

چون که از باب جواد تو کسی داخل شد

خنده داراست که دیگر به قسم فکر کند

دیر وقتی ست که تا در حرمت دم بدهد

جای دم، حضرت عیسی به دو دم فکر کند

بهترین نوع زیارت شده اینکه امشب

هم کسی گریه کند پبش تو هم فکر کند

ساعات طوفان، وقت جزر و مد رسیده / نبضم چه محکم میزند تا صد رسیده

آیا قبولم میکند یا نه؟ ولی نه / اصلا چرا این فکرهای بد رسیده

اینجا تمام مهربانی مال آقاست / اینجا مگر بر سینه دست رد رسیده

سوت قطار آمد،کسی در پشت در گفت / ای جانمی جان اول مشهد رسیده

از کوچه قلبم تا حرم یکباره پر زد / رد پرم تا پرچم گنبد رسیده

طوفان عشقت شست و شو داده دلم را / چشم رئوفت آبرو داده دلم را

آنانكه عاشقند به دنبال دلبرند / هر جا که می روند تعلق نمی برند

از آنچه كه وبال ببینند خالی اند / عشاق روزگار سبكبال می پرند

پرواز می كنند به هر جا كه جلوه ای است / گاهی ملائكند و گاهی كبوترند

دل را به دست هركس و ناكس نمی دهند / دل داده قدیمی آل پیمبرند

آنان كه عاشق علی و فاطمه شدند / مدیون خانواده موسی بن جعفرند

ما عاشقیم شیعه زهرا و حیدریم / ما شیعیان كشور موسی بن جعفریم

آدم بدون مهر تو انسان نمی شود / سلمان بدون عشق مسلمان نمی شود

آن گردنی که تیغ تو را بوسه می زند / سوگند می خوریم پشیمان نمی شود

وقتی کبوتران حریمت، گرسنه اند / گندم برای سفره ما، نان نمی شود

باید هزار قرن، حکومت کنی مرا / سلطان چند روزه، که سلطان نمی شود

تو خوب جایی آمده ای سروری کنی / هر رعیتی که رعیت ایران نمی شود

تو شب تولدت، همه دلها شاده

قبله ی حاجتمون، پنجره فولاده

 از مدد حضرت سلطانه / که رهبرم اهل خراسانه

 عوض شده نقشه ی این کشور / مشهد تو مرکز ایرانه

 سلطان طوسی، شمس الشموسی، اومدم برا پا بوسی

واسه ی ایرونیا، کرمت محسوسه

بطلب ما رو شبه، زیارت مخصوصه

لیلی من دلم رو مجنون کن / نگاه به این بی سر و سامون کن

 خسته ی راه زائرت، ما رو / یه قهوه ی حضرتی مهمون کن

 سلطان طوسی، شمس الشموسی، اومدم برا پا بوسی

تو شلوغی حرم، دلم و گم کردم

برا حل مشکلم، نذر گندم کردم

صحن و سرای تو عجب غوغاست / یه زائر همیشگیت زهراست

 سقا خونت شب به شب آقا جون / پر میشه با مشک عموت عباس

خاک حرم رسید، دوا نیز داده شد

آب حرم رسید، شفا نیز داده شد

ما طور خواستیم مقیم حرم شدیم

ما جلوه خواستیم ، خدا نیز داده شد

اصلا بهانه هاست که ما را می آورد

با دادن بهانه ، بها نیز داده شد

هر جا اگر به خواسته ها لطف می شود

در این حرم نخواسته ها نیز داده شد

از بس کریم بود که درهم خرید و رفت

در ازدحام ، حاجت ما نیز داده شد

اصلا به خواهش کم ما اکتفا نکرد

ما سنگ خواستیم ، طلا نیز داده شد

گفتم رضا، عطای حسینی نصیب شد

گفتم حسین ، امام رضا نیز داده شد

میخواستم به مشهد تو راهی ام کنند

دیدم برات کرببلا نیز داده شد

تا که بر گنبد تو دیده ام از دور افتاد / ناگهان در دل آلوده ی من شور افتاد

اولین بار که دیدم حرمت را گفتم / ای سلیمان به سرایت گذر مور افتاد

تا به خود آمده دیدم که دل از دستم رفت / وسط آینه هم چشمه ای از نور افتاد

نه بگویم که کلیمم حَرمت عرش خداست / اتفاقی ره موسای دل از طور افتاد

یک حرم سوی تو با عمره برابر گردد / کعبه هم دور سر گنبد تو می گردد

ای که ناگفته ز اسرار دلم آگاهی / دستگیر دل هر خسته دل و گمراهی

ز عنایات رئوفانه ی تو فهمیدم / که نه من بلکه همیشه تو مرا می خواهی

در مقام تو نهم پای به کوهی از درد / تو طبیبانه دوا می کنی اش با آهی

دل سودا زده سامان نپذیرد هرگز / کافر چشم تو برهان نپذیرد هرگز

آنکه بیمار نگاهی شده هنگام سحر / منت مرهم و درمان نپذیرد هرگز 

با نگاه تو اگر عاشقی آغاز شود / جز به دیدار تو پایان نپذیرد هرگز

دل بیمار مرا فرصت درمانی ده / با دم قدسی ات ای دوست مرا جانی ده

قبل از آنی که گناهم نفسم را گیرد / آمدم توبه کنم مهلت جبرانی ده

همچنان زلف پریشان تو آواره شدم / به دل خانه خرابم سر و سامانی ده

شوری اشک چشیدم که نمک گیر شدم / سر این سفره به من رزق فراوانی ده

حمدلله که سر کوی تو زنجیر شدم / استخوانی به سگ خانه ات ارزانی ده

لحظه ی مرگ قدم رنجه کن و بر ما هم / فیض دیدار چون آن عاشق سلمانی ده